the never ending story

Zoveel dingen die ik kan doen. Dingen die ik moet doen. Vaak maak ik lijstjes als me iets te binnen schiet. Nu staat daar bijvoorbeeld ook op dat ik de ramen moet doen. Lappen die handel. Als het zwart op wit staat, dan is het toch al wat officiëler. Dan moet ik het gewoon doen van mezelf. (En als ik er niet aan toe kom, omdat ik bijvoorbeeld treuzelde met mijn kop koffie, maak ik een propje van mijn lijst en niemand die het weten zal. Ha!) Maar ja. Ramen lappen. Op zich zo gepiept, maar ook zo geen zin aan. Want er staat nog meer op mijn lijstje. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik begin altijd met wat het leukst is. Het makkelijkst is. Dan kan ik gaan afstrepen en lijkt het alsof ik toch heel goed bezig ben, terwijl ik eigenlijk nauwelijks iets heb gedaan.

En het stomme is, het gaat maar door. Al die 'moet' dingen. Neem nou het huishouden. Dat is toch ook zoiets om gestoord van te raken. De afwas die alweer gedaan moet worden, 2 keer op een dag in mijn geval. Stofzuigen moet elke dag - lang leve de harige huisdieren en de kinderen met een zandbak in hun schoenen. Wassen, want die mand puilt alweer uit - en dan vervolgens ook nog de vorige wasronde van het rek halen en opvouwen (en hier blijf ik meestal hangen...) en wegpakken - en de natte was weer ophangen.

Afstoffen zou ik ook wat vaker moeten doen. Blijkbaar...

En echt, ik heb het gisteren nog gedaan! (Of was het vorige week?) In ieder geval pas nog. Te pas om alweer zoveel stof te vinden op de vensterbank en tv. Ja,wat je ziet is een tv. Wij hebben zo'n exemplaar in huis staan wat nog dieper is dan breed.... We wachten de dag rustig af tot hij het begeeft. En dan zal er vast een wereld voor ons open gaan.

Maar goed. Ramen lappen dus. Aan de binnenkant poezevoetjes en hondeneuzen... Aan de buitenkant nog meer ellende... Het zonnetje schijnt nu, dus ik denk dat ik straks wat kan doorstrepen op mijn lijstje. De eerste streep kan ik nu al zetten. Blogbericht schrijven. Zucht.

Dochter op dreef...

Maak kennis met mijn jongste dochter. Of eigenlijk, maak kennis met haar grootste kwaliteit. Het negeren van eigenlijk niet te negeren rommel. Al zo vaak heb ik de boel opgeruimd terwijl ik zei dat ik dat niet meer zou doen... Maar na wekenlang haar kamer binnen te stappen en alleen het wasgoed eruit te vissen en haar pyama op haar bed te leggen in plaats van eronder kan ik er toch niet meer tegen. Volgens mij ziet ze er zelf ook (bijna letterlijk) als een berg tegenop. Want waar moet je beginnen. Alles staat op scherp en instorten. En dus toch, begin ik met ruimen....

Maar nu houd ik het al een tijdje vol, dat niet opruimen. Gewoon de was pakken en de deur weer sluiten. Dit is niet mijn kamer, dus waar maak ik me druk om...  (Overigens wel makkelijker gezegd dan gedaan, want ik word er behoorlijk kriegel van.)

En toch, als ik haar zo zie zitten aan haar bureautje, vol met knutselmateriaal en ander prullaria, vind ik het ook wel weer schattig. Ze denkt, doet en droomt op de vierkante centimeter en kan zich daar helemaal in verliezen. Misschien is het negeren van rommel niet haar grootste kwaliteit, maar het resultaat daarvan. Denken, doen en dromen........ Zo mijn kind.

En als ik dan aan haar vraag waarom haar stoel zo laag staat, antwoord ze: 'Ja hallo, als ik die ook nog eerst omhoog moet draaien... Dat is zonde van mijn tijd.....'

Mijn boekenkast III

Op een rommelmarkt liep ik tegen dit boek aan. Door het bijzondere formaat en de knalrode kaft was er geen 'voorbij lopen' aan. En om de prijs hoefde ik het al helemaal niet te laten. 50 cent of zo... Ik heb er ontzettend veel uit voorgelezen. Aan mijn beide zijden een dochter die luisterden naar het verhaal en ondertussen de rijkelijk aanwezige illustraties bekeken. Op de pagina's met grote afbeeldingen bleven we altijd wat langer hangen. Dan speelden we het spelletje 'zoekplaatje'.

En in dit boek valt genoeg te zoeken en te zien. (Hand)geschreven en geïllustreerd door Piet Worm en in 1961 gepubliceerd. Ik vind het vooral ook mooi hoe hij de 3 paardjes een eigen karakter heeft gegeven met een daarbij horend uiterlijk. Het is een spannend (nou ja...) en lief verhaal tegelijk. En gelukkig; eind goed, al goed.

Mocht je dit prentenboek nog ergens tegenkomen, gelijk meenemen. Andere boeken van hem ben ik nog niet tegengekomen. Helaas, want mooi zijn ze. En voor nog een Piet Worm boek heb ik best wel wat meer over dan 50 cent...

Hemlängtan

Oftewel, heimwee. Naar daar.
Deze oude schoolkaart hangt bij mij in de gang. Elke dag loop ik er wel een paar keer langs. En denk dan aan alle mooie plekken waar we zijn geweest. En hoe graag ik 'daar' weer zou willen zijn. Gewoon zijn. Voorlopig zal het nog wel even bij dromen blijven. Dagdromen. Daar ben ik goed in. En ooit, op een dag....

Take it to the next level....

Vorige week kwam ik op het blog van Lille Lykke (wat een fijne naam is dat) een vrolijke post tegen.
Ik heb deze ook aan mijn jongste laten zien en wat ik al dacht gebeurde ook. Dit gingen wij ook doen tijdens de paasdagen. Heel makkelijk en een heel gezellig resultaat. Wil je zien wat wij zagen? Kijk dan hier.

Maar Imke zou Imke niet zijn als ze er niet een eigen draai aan zou geven. En dat vind ik nou net zo leuk. Omdat de versieringen voor dit jaar al hingen-stonden-lagen en Pasen itself zich al voltrok, gaan we de creaties volgend jaar maar in de takken hangen.

Natuurlijk heb ik zelf ook fijn zitten freubelen. Een tijdje geleden kwam ik ergens een lamp tegen waarvan de kap was beplakt met pompoms. 'Leuk!' dacht ik... Omdat ik toch had ingeslagen bij de Hema wat betreft knutselmateriaal kon ik mijn eigen pompom-lampekap nu ook wel maken. Nodig: lelijke lampekap, pompoms, lijm en een beetje tijd. Het geeft een erg grappig effect 's avonds. Tussen elke pompom schijnt een beetje licht door.

Batman

Het waren koude dagen, dit weekend. En daar heb ik zo geen zin meer in. Zaterdag en zondag viel er zelfs nog sneeuw bij ons. Hoorde ik net op het weerbericht dat er vanaf donderdag weer een paar  koude dagen aankomen, met kans op winterse buien. Pfffff............. En dan te bedenken dat wij over 3 maanden al bijna zomervakantie hebben. Slaan we de lente dan maar over? Gisteren en vandaag gelukkig wel mooi weer. Ondanks de kou is het met de zon erbij wel goed vertoeven in beschutte hoekjes in de tuin. Als het al zo lang zo koud is, zijn we snel tevreden....

En dit muisje had zich ernstig vergist. De kippen sloegen alarm. Ze zagen wat fladderen. Was it a bird? Was it a plane? Nee, zelfs geen superman. Het was Batman himself. We hebben hem gevangen (wat helemaal niet moeilijk was, het beestje had het erg koud) en gepoogd wat meelwormen te laten eten. Na wat snelle foto's hebben we 'm maar een schuilplekje aangeboden. 

Je ziet nog net zijn achterpoot wegpiepen in het huisje. 

Toen het vleermuisje zich eenmaal had geïnstalleerd hebben we het m/huisje in de blokhut gehangen. Toch iets meer beschut tegen de nachtvorst. En de rest is aan hemzelf. Maar waarom hij überhaupt al tevoorschijn kwam? Honger? Na zo'n veels te lange winter?