Dochter op dreef...

Maak kennis met mijn jongste dochter. Of eigenlijk, maak kennis met haar grootste kwaliteit. Het negeren van eigenlijk niet te negeren rommel. Al zo vaak heb ik de boel opgeruimd terwijl ik zei dat ik dat niet meer zou doen... Maar na wekenlang haar kamer binnen te stappen en alleen het wasgoed eruit te vissen en haar pyama op haar bed te leggen in plaats van eronder kan ik er toch niet meer tegen. Volgens mij ziet ze er zelf ook (bijna letterlijk) als een berg tegenop. Want waar moet je beginnen. Alles staat op scherp en instorten. En dus toch, begin ik met ruimen....

Maar nu houd ik het al een tijdje vol, dat niet opruimen. Gewoon de was pakken en de deur weer sluiten. Dit is niet mijn kamer, dus waar maak ik me druk om...  (Overigens wel makkelijker gezegd dan gedaan, want ik word er behoorlijk kriegel van.)

En toch, als ik haar zo zie zitten aan haar bureautje, vol met knutselmateriaal en ander prullaria, vind ik het ook wel weer schattig. Ze denkt, doet en droomt op de vierkante centimeter en kan zich daar helemaal in verliezen. Misschien is het negeren van rommel niet haar grootste kwaliteit, maar het resultaat daarvan. Denken, doen en dromen........ Zo mijn kind.

En als ik dan aan haar vraag waarom haar stoel zo laag staat, antwoord ze: 'Ja hallo, als ik die ook nog eerst omhoog moet draaien... Dat is zonde van mijn tijd.....'