the never ending story

Zoveel dingen die ik kan doen. Dingen die ik moet doen. Vaak maak ik lijstjes als me iets te binnen schiet. Nu staat daar bijvoorbeeld ook op dat ik de ramen moet doen. Lappen die handel. Als het zwart op wit staat, dan is het toch al wat officiëler. Dan moet ik het gewoon doen van mezelf. (En als ik er niet aan toe kom, omdat ik bijvoorbeeld treuzelde met mijn kop koffie, maak ik een propje van mijn lijst en niemand die het weten zal. Ha!) Maar ja. Ramen lappen. Op zich zo gepiept, maar ook zo geen zin aan. Want er staat nog meer op mijn lijstje. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik begin altijd met wat het leukst is. Het makkelijkst is. Dan kan ik gaan afstrepen en lijkt het alsof ik toch heel goed bezig ben, terwijl ik eigenlijk nauwelijks iets heb gedaan.

En het stomme is, het gaat maar door. Al die 'moet' dingen. Neem nou het huishouden. Dat is toch ook zoiets om gestoord van te raken. De afwas die alweer gedaan moet worden, 2 keer op een dag in mijn geval. Stofzuigen moet elke dag - lang leve de harige huisdieren en de kinderen met een zandbak in hun schoenen. Wassen, want die mand puilt alweer uit - en dan vervolgens ook nog de vorige wasronde van het rek halen en opvouwen (en hier blijf ik meestal hangen...) en wegpakken - en de natte was weer ophangen.

Afstoffen zou ik ook wat vaker moeten doen. Blijkbaar...

En echt, ik heb het gisteren nog gedaan! (Of was het vorige week?) In ieder geval pas nog. Te pas om alweer zoveel stof te vinden op de vensterbank en tv. Ja,wat je ziet is een tv. Wij hebben zo'n exemplaar in huis staan wat nog dieper is dan breed.... We wachten de dag rustig af tot hij het begeeft. En dan zal er vast een wereld voor ons open gaan.

Maar goed. Ramen lappen dus. Aan de binnenkant poezevoetjes en hondeneuzen... Aan de buitenkant nog meer ellende... Het zonnetje schijnt nu, dus ik denk dat ik straks wat kan doorstrepen op mijn lijstje. De eerste streep kan ik nu al zetten. Blogbericht schrijven. Zucht.